معاونت پژوهش حوزه و موسسه آموزش عالی حوزوی زینبیه از برگزاری نشست علمی- پژوهشی، با موضوع «پیامدهای الهیاتی بیماری کرونا و نقش دعا در پدیده های مختلف زندگی بشر» در تاریخ 16/2/1399 در فضای مجازی با حضور سرکار خانم عظیمی خبر داد.
خانم عظیمی در ابتدای این نشست گفتند: بلایای طبیعی و بیماریها، مسائلی هستند که پیامدهای الهیاتی دارند و علاوه بر اینکه آثار و جنبه های مختلف این پدیده در حوزه های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بررسی می شود، باید از منظر آثار و پیامدهای الهیاتی هم مورد توجه قرار گیرد؛ چراکه این دست از مسائل با رابطه‌ی خدا با انسان و جهان طبیعت ارتباط دارد و باید به پرسش ها و ابهاماتی که در ذهن افراد ایجاد می شود، پاسخ در خور و مناسبی داده شود.
ایشان سپس به تعدادی از شبهاتی که در این ایام و در ارتباط با بیماری کرونا وجود داشت اشاره کرده و پاسخ دادن به این شبهات و تعمیق باورهای دینی و صیانت از اعتقادات مردم را وظیفه‌ی خطیر علمای حقیقی برشمردند و افزودند عرصه‌ی بسیار گسترده‌ای برای کار تحقیقی و پژوهشی و به دنبال آن کار فرهنگی و تبلیغی وجود دارد که باید مورد توجه و اهتمام طلاب قرار گیرد.ایشان در ادامه به فلسفه ابتلائات از لسان دین پرداخته و گفتند، منشأ بوجود آمدن بسیاری از مصائب و مشکلات بشر، سوء استفاده انسان از اختیار خود است و آیه 41 سوره روم، به روشنی به این مطلب اشاره دارد.
خداوند بسیاری از بلاها را ظاهر می نماید تا عاقبت و وبال بخشی از اعمال انسانها را به آنها بچشاند تا بلکه آنان از شرک و معصیت دست کشیده و به توحید و اطاعت خدا بازگردند. بنابراین کرونا پدیده شر بی‌دلیل و گزاف نبوده و از درون آن خیر بر می‌خیزد. یکی از خیرات آن توجه یافتن بشریت به عجزِ علم و دانشِ مستقل بشری است. چراکه پیشرفته ترین کشورهای جهان هم که مدعی اداره جهان بودند، امروز دچار چالش های جدی شده و گرایش عجیبی به معنویت، خدا و دعا کردن ایجاد شده است.
توجه به نیایش و معنویت خواهی امری فطری است که اگر به درستی شناخته نشود ممکن است به دام مسائل خرافی و مبهم بیفتد. بنابراین لازم است دعا کردن که در دین بر آن تأکید فراوان شده، بیشتر مورد توجه قرار گیرد.ایشان سپس به حقیقت دعا، شرایط دعا و آثار آن اشاره نمودند.
ایشان افزودند: دعا از جنود عقل و تنها راه ارتباط بندگان با مبدأ و تنها وسیله ارتباط با خداست و دعاهای مأثور، رابطه‌ی بین عبد و معبود را به درستی ترسیم کرده است. و این دعاها نه فقط صحنه‌ی خواستن و درخواست اجابت است، بلکه عرصه شناخت هم هست. و علاوه بر معرفت افزایی، اثرات روانی غیرقابل انکاری دارد و به انسان نیرو و آرامش می‌دهد و وسیله‌ی موثری برای خودسازی و برقراری پیوند با خداست.
ادعیه بجا مانده از ائمه اطهار (علیهم السلام) در فرهنگی غنی شیعی، سرمایه های معنوی وجود انسان را پرورش می‌دهد و با ترسیم دو گونه حیات، آبادانی هر دو زندگی را مورد تشویق قرار داده اند.
ایشان در ادامه گفتند انتظارات نامشروع از دعا و نادیده گرفتن نظام مبتنی بر حکمت الهی، نامعقول است و ادعیه، هیچگاه به دعای صرف دعوت نکرده‌اند و دعوت به دعا به منزله‌ی دست کشیدن از سعی و تلاش و کوشش نیست.خانم عظیمی در آخر به فرازهایی از دعای ابوحمزه و برخی آموزه های تربیتی و اخلاقی آن اشاره کردند.
