پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

كودك آزاري فرآيندي است كه در آن به بررسي طيف وسيعي از رفتارهاي آسيب رسان از قبيل عدم برآوردن نيازهاي اوليه كودك، غفلت از مراقبت هاي بهداشتي، فقدان رشد كافي، تنبيه بدني و بدرفتاري فيزيكي، سوء استفاده جنسي و سوء رفتار هيجاني و آزار رواني كودك مورد بررسي قرار مي گيرد. بررسي دقيق اين موضوع و شناخت احكام متعالي فقه اماميه و همچنين قوانين موضوعه در اين مسئله در جلوگيري از اين امر بسيار پراهميت و ضروري است.اين موضوع درهمه اديان مورد توجه قرار گرفته وسابقه ايبه قدمت حيات بشر دارد. روشي كه در اين پژوهش به كار رفته توصيفي- تحليلي مي باشد و با مدارك و مستنداتي كه از آيات و روايات معصومين (عليهم السلام) و اقوال و آراء فقها و انديشمندان از كتب و منابع مرتبط انتخاب شده است و گردآوري اطلاعات به شيوه فيش برداري از منابع كتابخانه اي و استفاده از نرم افزارهاي مختلف و سايت هاي اينترنتي است. نتايج به دست آمده، حاكي از اين است كه حكم كودك آزاري به سه دسته كلي كودك آزاري جسمي، كودك آزاري رواني و كودك آزاري جنسي تقسيم شده است و هر كدام احكام و قوانين خاص خود را دارد. همه انواع كودك آزاري چه توسط والدين و چه توسط ديگران در فقه اماميه حرام است و براي ريزترين آسيب كه در اثر آزار و خشونت در كودك به وجود آمده باشد، حد و تعزير در نظر گرفته شده است. در حقوق موضوعه ايران نيز كه برگرفته از فقه اماميه است مجازات هايي براي آسيب و خشونت بر عليه كودكان در نظر گرفته شده است. اين مسئله در حقوق بين الملل نيز مورد توجه بوده و در اين قوانين نيز خشونت و آزار كودكان محكوم دانسته شده است.امادر زمينه تاديب وسقط جنين تفاوت هايي با قوانين اسلام دارد.