پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از راه‌هاي آسيب زدن به جامعه، به خصوص قشر ارزشمند زنان، شبهه افكني در اذهان مخاطبان درباره زنان است. از جمله بسترهايي كه شبهه افكني در آن به دلائلي چون تقطيع متن حديث و جهل مخاطبان نمود پيدا كرده، بخشي از فرازهاي نهج البلاغه است. به اين جهت، رصد شبهه‌گويي و پاسخ‌ دادن به آن‌ها اهميت ويژه‌اي دارد. شبهات زنان در نهج البلاغه، در سه حيطه فردي مانند نقص عقل و ايمان و حظّ مالي، خانوادگي از قبيل كفر بودن غيرت، عقرب بودن و نهي از مشورت با زن و اجتماعي مثل اهتمام زنان به فساد در دنيا، و حبس آنها و منع از معاشرت شان با ديگران، باعث دشواري در فهم اين منشور عظيم تربيتي و هدايتي شده است. پژوهشگر پس از جمع آوري شبهات زنان در نهج البلاغه، با بهره‌گيري از شيوه توصيف و تحليل محتوا اقدام به پاسخ گويي نموده و به اين نتايج دست يافت كه اولا براي زن و مرد در آيات قرآن شأنيتي يك سان در ايمان و عمل صالح لحاظ گشته، ثانيا در مواردي براي فهم دقيق مشكلات حديثي بايد به شان نزول روايات توجه كرد، ثالثا دقت در برخي مفاهيم لغوي يا بلاغي مي‌تواند از ابهام ذهني مخاطب گره گشايي نمايد.رابعا بخشي از تفاوت‌هاي جنسيتي، مرهون جسم لطيف و روح عاطفي زنان است كه موجب بروز شبهه مي شود. خامسا مواردي از شبهات معطوف به قضاياي شخصيه يا خارجيه مي‌شود و عموميت ندارد. سادسا در ميان زنان مصاديقي وجود دارد كه مردان جهان به موقعيت آنها غبطه مي‌خورند. لذا شبهات مذكور عموميت نداشته و قطعا دليلي دارند كه گاهي در همان متن نهج البلاغه توسط شخص امام پاسخ داده مي شوند.