پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

بحث از «حبط» اعمال، از مباحث بسيار مهمي است كه در آيات و روايات فراواني مورد توجّه قرارگرفته است. مراد از حبط ، تباه شدن حسنات اسـت. قرآن كريم و احاديثي كه از اهل بيت(عليهم السلام) نقل شده است، انجام بسياري از گناهان و كردارهاي ناشايسته را سبب بي فايده شدن عبادات و اعمال شايسته به شمار مي‌آورند؛ بدين سان به آنچه موجب بي فايده شدن عبادات و كردارهاي نيك مي‌شود،دراصطلاح «عامل حبط» و بي فايده شدن آن «حبط عمل»گفته اند.اهميت تحقيق و لزوم پژوهش موضوع موردبحث در اين است كه چه بسا ممكن است عده اي از اهل ايمان به جهت ناآشنايي با مسئله احباط به يأس كشيده شوند و به تصوّر اين كه اعمال صالح آنان به وسيله گناهاني كه مرتكب شده اند، باطل شده، تسليم هواي نفس و وسوسه هاي شيطان شوند؛ بنابراين در گرداب گناهان غوطه ور گشته و هلاك شوند.روشي كه در اين تحقيق به كار برده شده به شيوه ي توصيفي –تحليلي با استفاده از منابع كتابخانه اي است. مقصود از اعمالي كه حبط مي شود، مطلق كارهائي است كه انسان به منظور تامين سعادت زندگي خود انجام مي دهد، نه خصوص اعمال عبادتي و كارهائي كه نيت قربت لازم دارد و مرتد، آنها را در حال ايمان، و قبل از برگشتن به سوي كفر انجام داده است. از عوامل تباهي و حبط عمل در قرآن: ارتداد، تكذيب آيات خدا، جهادگريزي، دشمني با پيامبر(صلي الله عليه و آله)، دنياطلبي، كفر به دين و ايمان و... معرفي شده است.