پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

نظام نامه دين مبين اسلام به نحوي است كه جامع اصول هدايت بشري است و تا بر پايي قيامت جوابگوي نيازهاي انسان است. اين برنامه در صورتي سعادت بشر را تضمين مي‌كند كه انسان در سه حوزهٔ اعتقادي، فقهي و اخلاقي خود را ملزم به انجام دستورات آن كند. ولي همواره انسان‌هايي هستند كه با وجود به مبدأ هستي و رسالت انبياء در عمل به دستورات عملي دين نبوده و همواره در صدد بيان توجيهاتي از قبيل داشتن دل پاك، اميد بستن به مغفرت الهي و شفاعت اهل بيت (ع) بوده‌اند. اين رفتار كه از آن به اباحي گري تعبير مي‌شود در جامعهٔ امروزي گريبان گير جواناني شده كه بدون اطلاع صحيح از مباني ديني، نسبت به تكاليف شرعي خود بي تفاوتند. لذا، اين تحقيق با استفاده از روش تحليلي توصيفي به سؤالات و توجيهات اين دسته افراد پاسخ داده و ثابت مي‌كند كه داشتن دل پاك، برخاسته از عمل پاك است و بدون انجام اعمال صالح، ادعاي داشتن دل پاك، ادعايي پوچ است. همچنين ثابت مي‌كند كه محبت و شفاعت اهل بيت (ع) بدون رعايت تقواي الهي چندان سودي به حال محبان آنان ندارد و نيزروشن مي‌سازد كه اميد بستن به رحمت الهي بدون مقيد بودن به اوامر و نواهي دين، به معناي مغرور شدن به رحمت الهي است كه در آيات و روايات از آن نهي شده است.