پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

كتاب هاي آسماني، بسياري از پيام ها و آموزه هاي تربيتي خود را از طريق بيان داستان انبيا و اقوام گذشته ارايه نموده اند كه ازجمله آنها داستان حضرت ايوب (ع) است كه در قرآن كريم بيان شده است. اين پايان‌نامه بر آن است كه ابعاد كلامي و آموزه هاي تربيتي- اخلاقي را از اين داستان استنتاج كند. اين تحقيق با روش «توصيفي و تحليلي» ابتدا گزارش قرآن كريم و روايات را از اين داستان بيان كرده، سپس با بيان ابعاد كلامي ابتلائات ايوب(عليه‌السلام) و در ادامه، ابعاد تربيتي- اخلاقي اين داستان، را ارائه خواهد داد. قرآن كريم، گرفتار شدن ايوب به درد و رنج را به صراحت گزارش مي‌كند، اما به چگونگي و سبب آن هيچ اشاره‌‌اي ندارد. خداوند در اين‌باره مي‌فرمايد: «و اَيّوبَ اِذ نادي رَبَّهُ اَنّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ و اَنتَ اَرحَمُ الرّاحِمين»؛ و ايوب را ياد كن آن‌گاه كه پروردگارش را ندا داد: به من بيماري و رنج رسيده است و تو مهربان‌‌ترين مهرباناني. بر اساس آنچه از امام صادق(عليه‌السلام) نقل شده است، بلايي كه بر ايوب وارد شد به دليل اين نبود كه كفران نعمتي كرده باشد، بلكه بر عكس به جهت شكر نعمت بود كه ابليس بر او حسد برد. ايوب(عليه‌السلام) در مواجهه با تمامي آزمايشات الهي، صبور و شاكر بود و دائم به ياد خدا بود. و به همين دليل به صفاتي از جمله؛ صابر، عابد، شاكر،اهل مواسات، بسيار نيكوكار و مهربان بود، مهمان‌نواز، خوش اخلاق،پرهيزكار، سرپرست و متكفل ايتام، شرم و حيا آراسته گرديد.