پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تاريخ پيدايش طنز-هر زمان كه بوده است‌ -داراي قدمتي كهن است.در سنگ‌نبشته‌هاي باستاني كه«شادي»را ستايش كرده اند و نيز اشعار كهنسال عرب جاهلي،نشان از دوستي قديم و صميمي آن با مردم ايران باستان‌ وعرب‌هاي همسايه آن و در كل بشر،از هر نژاد،در هر سرزمين و با هر زباني،دارد.نبايد از ياد برد كه ايرانيان با تمدن كهن و ريشه‌دار خود،هميشه در شوخ طبعي و بذله‌گويي سرآمد همگنان خود بوده‌اند.با اين حال لوازم حاكميت‌ روزافزون و توسعه زندگي ماشيني و ارتباط رو به افزايش مردم با رسانه‌ها،تأملي ديگر را در اين مقولهء سازنده و مؤثر،گريزناپذر ساخته‌ است. طنز، يكي از گونه‌هاي پوياي هنري مي باشد، كه در اصلاح نابساماني‌هاي جامعه‌هاي بشري، كاربرد قابل توجه اي دارد. چون فلسفه نزول كلام وحي، هدايت و اصلاح است، قرآن، اين هنر بي‌رقيب رباني كه هنر فصاحت و بلاغت كلام از ينبوع زلالش آب مي‌خورد، نيز گاهي از اين شيوه مؤثر براي انذار بهره گرفته است، تا شايد آنان كه زبان جد، بيدارشان نمي‌كند، بيان طنز، هشيارشان كند.در اين پايان نامه، در پي آن بوده‌ايم كه ضمن بيان تعريفي دقيق و جامع از طنز مطلوب، شاخص‌هاي طنز مطلوب را از نظر قرآن كريم تبيين كنيم و با بيان ديدگاه مفسران درباره ويژگي‌هاي طنز مطلوب در قرآن كريم، كاربرد آن را در آيه‌هاي قرآني استخراج كنيم و در نهايت، جلوه‌هاي رايج در طنز را دسته بندي كرده و با استنادهاي دقيق تفسيري در فرايندهاي متنوع قرآني آثار طنز مطلوب را تحليل كنيم.در پايان، به اين نتيجه رسيده‌ايم كه هدف نهايي از طنزهاي مطلوب قرآني، اصلاح فرد و جامعه، و عبرت گرفتن آن‌ها از مضموني است كه طنز مطلوب از آن نشأت گرفته است.