پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

كودك همسري امروزه به يكي از دغدغه هاي فعالان اجتماعي تبديل شده است. اين موضوع از يك سو داراي صبغه ي تاريخي و شرعي است و از سوي ديگر داراي ابعاد روان شناختي، اجتماعي، تربيتي و پرشكي مي باشد . اين پژوهش نشان مي دهد اگرچه جواز كودك همسري از مسلمات فقهي است با توجه به اينكه مي تواند از حيث روانشناختي ، اجتماعي ، تربيتي و پزشكي آثار بدي بر جسم و روح كودك داشته باشد از جهات گوناگون مورد انتقاد قرار گرفته و از ديرباز قانونگذاران ايران درصدد برقراري ممنوعيت يا محدوديت براي آن بوده است؛ بلكه انتقادات بر موارد سوء استفاده از كودك همسري ناظر است . با توجه به وضعيت اخلاقي و فرهنگي جامعه امروزي و مشاهده موارد متعدد سوء استفاده از نهاد كودك همسري به نظر مي رسد حركت قانوگذار ب سمت نظارت بيش از پيش بر اين مسئله كاملاً صحيح است؛ ولي نبايد در اين راه نيز دچار افراط شد. راه ميانه پيشنهادي اين است كه قانوگذار اصولاً كودك همسري را ممنوع ولي به صورت كاملاً استثنايي كه مصلحت اقتضا كند، آن را مجاز اعلام كند؛ به علاوه لازم است براي احراز مصلحت و نيز نظارت بر عدم وقوع مقاربت در كودكي تمهيداتي انديشيده و براي تخطي از آن ها ضمانت اجرا تعيين شود.