پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

نكاح رابطه‌اي است كه به واسطه عقد، بين زن و مرد ايجاد شده و نتيجه آن زوجيت، حقوق و تكاليف زوجين است. دين مبين اسلام براي اين امر مهم حد و مرز خاصي را مشخص نموده است كه تجاوز از اين حد موجب از هم پاشيدن شاكله خانواده مي‌شود. از اين حدود در فقه تعبير به اسباب تحريم نكاح مي‌شود. اين اسباب بر سه قسم است، حرمت از طريق نسب، حرمت ازطريق مصاهرت وحرمت از طريق رضاع. مصاهره، به رابطه في مابين هر كدام از زوجين با خويشاوندان طرف مقابل اطلاق مي‌شود، كه يكي از موجبات حرمت نكاح است. موارد حرمت نكاح مصاهره‌اي، در اثر وقوع هر عقد نكاحي ايجاد مي‌شود؛ و نسبت به هر دو طرف زوج و زوجه، موارد حرمت وجود دارد. ضرورت اين بحث زماني آشكار مي‌شود كه عدم رعايت اين حكم توسط افراد جامعه صدمات جبران ناپذيري را به نسل آينده دارد مي‌نمايد. در اين پژوهش قول فقهاي اماميه همراه با مستندات از قرآن، روايات، و اجماع، به روش توصيفي تحليلي بيان شده است. بر پايه يافته‌هاي تحقيق، مطابق با فقه اماميه، نسبت به سه شخص يعني مادرزن، پدرشوهر و پسرشوهر، به محض وقوع عقد نكاح حرمت ابدي ايجاد مي‌شود. ازدواج با دختر زن در صورتي حرام ابدي مي‌شود، كه بعد از عقد نكاح دخول به زوجه صورت گيرد. حرمت خواهرزن از نوع حرمت جمعي است و نه حرمت عيني؛ يعني نمي‌توان هم زمان دو خواهر را به عقد نكاح درآورد. ازدواج با برادرزاده يا خواهرزاده زن، در صورتي كه بدون اذن زوجه باشد حرام است، اما با اذن او جايز است.