پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده دعا در منابع تمامي اديان ابراهيمي و حتي غير ابراهيمي همواره مطرح بوده و از ديرباز به‌عنوان عامل نجات‌بخش و آرامش‌بخش بشريت در نظر بوده است. از منظر دين اسلام، دعا زماني اثربخشي قابل‌توجهي دارد كه دعاكننده متوجه باشد كه چه قدرت باعظمتي را مي‌خواند و به چه منبع عظيمي از فيوضات متصل مي‌شود. در اين وادي شخص داعي حتي اگر يك اسم خدا را آن‌طور كه سزاوار هست شناخته باشد مي‌تواند او را از كوره‌راه‌ها به شاهراه اصلي هدايت كند. دعا و نيايش موجب پرواز روح انسان به‌سوي ملكوت اعلي و فضاي معطر معنوي و عرفاني شده و داراي اثرات مطلوب و بسيار ارزشمند روحي، رواني و تربيتي است كه حتي دانشمندان علوم جديد نيز مكرراً به آثار مفيد آن در بهداشت و سلامت جسمي و رواني انسان اعتراف كرده و مهر صحه بر آن نهاده‌اند. با توجه بدان چه اشاره رفت كه بيانگر ارتباط تنگاتنگ دعا باتربيت و هدايت ابعاد وجودي انسان هست و از جانبي تحقيقات كافي و وافي در اين خصوص تاكنون انجام نيافته است و در حقيقت نوعي خلأ تحقيقي در اين زمينه وجود دارد، لذا اهميت و ضرورت پرداخت به چنين موضوعي روشن و مبرهن بوده و لازمي است؛ بنابراين در تحقيق حاضر با استفاده از روش تحقيق توصيفي- تحليلي، بعد از بررسي مفاهيم دعا، تربيت و عبادت و قبول اينكه دعا خواندن همراه با خواست و طلب است، به نقش دعا در تربيت عبادي انسان از سه بُعد شناختي، عاطفي و رفتاري پرداخته‌شده است كه ازجمله يافته‌هاي آن مي‌توان به پديداري روش‌هاي مؤثر در ايجاد شناخت، عاطفه- گرايش و نيز رفتار انسان‌ها اشاره كرد.