پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در اين تحقيق به بررسي نقش مثبت نگري در تربيت اعتقادي انسان از منظر آيات و روايات پرداخته شد. درختي كه ريشه ي آن مثبت نگري است، شاخه هاي آن اخلاق نيكوست، به طور كلي مثبت نگري عاملي براي رشد فضايل اخلاقي است، مؤمن و موحد واقعي در پرتو مثبت نگري در برابر مشكلات به خدا توكل مي نمايد، با اعتقاد به مالكيت مطلق الهي و حكمت و رحمت او در برابر مصايب و مشكلات مقاومت مي نمايد. مثبت نگري، ايمان به خدا و معرفت صحيح انسان نسبت به اوصاف الهي و مراتب توحيد، در افكار و اعمال انسان مؤثر است و شخصيت ويژه اي براي فرد مي سازد و روش او را تغيير مي دهد و اين نگرش يعني ايجاد انگيزه براي انجام فضايل و پيشگيري از رذايل، يعني اگر انسان موحد واقعي باشد زمينه ي رذايل اخلاقي در او از بين مي رود. بنابراين به طور كلي مي توان گفت كه تربيت اعتقادي با تكيه بر مثبت نگري با رشد دادن فضايل اخلاقي و اصلاح و پاكسازي رذايل همراه است ، تزكيه ي نفس از رذايل همه ي نيروها را به خدمت انسانيت در مي آورد و با هماهنگي قوا و تعديل آنها اعضا و جوارح را از انحراف باز مي دارد و انسان را در مسير تربيت حقيقي هدايت كرده و به سوي هدف مقدس يعني قرب الهي پيش مي برد.