پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

رنج بخش جدايي ناپذير زندگي بشر است. انسان همواره در انديشه علت و چرايي رنج‌هايش بوده است. يافتن معنا براي رنج‌هاي زندگي مي‌تواند رنج‌ها را قابل تحمل و حتي لذت بخش كند. واقعه‌ي عاشورا يكي از رنجبارترين حوادث عالم است. اين رنج كه بر قهرماني مقدس و والا تحميل شده است رنجي مقدس و تعالي بخش است. از آنجا كه در بازنمايي اين رنج مقدس بركاتي مترتب است؛ ائمه معصومين (عليهم السلام) تأكيد بر يادآوري اين رنج مقدس داشته‌اند. اين پژوهش تلاش كرده است يكي از راه‌هاي تاثيرگذار يادآوري رنج عظيم عاشورا را بررسي كند. هنر تراژدي يكي از قالب‌هاي نمايشي است كه مي‌تواند رنج را به عنوان يك امر تراژيك به نمايش درآورد. رنج در تراژدي معنادار و حكمت آميز است و نتيجه بازنمايي آن تطهير و تزكيه است. اين پژوهش به دنبال پاسخ به اين سوال است كه چگونه مي‌شود رنج عاشورا را در قالب تراژدي بازنمايي كرد؟ اين پژوهش با روش اسنادي و كتابخانه‌اي به صورت توصيفي- تحليلي، بازنمايي رنج عاشورا در قالب تراژدي را بررسي كرده است. اين پژوهش بعد از بررسي رنج امام حسين (عليه السلام) در واقعه عاشورا به اين نتيجه رسيده است كه رنج امام كه نمونه كامل رنج‌هاي انساني است؛ براي خود امام و نيز ياران ايشان و همه بشريت تعالي بخش بوده است. و از آنجا كه اين رنج قايل تطبيق بر مؤلفه‌هاي امر تراژيك مانند دوراهي لاينحل، سلطه تقدير و سرنوشت، تهور جسورانه، رهايي بخشي و تسكين است مي‌توان گفت كه واقعه‌ي عاشورا داراي مؤلفه‌هاي تراژيك است و مي‌توان رنج بزرگ امام حسين (عليه السلام) و ياران گرامي‌اش را در قالب تراژدي بازنمايي كرد.