پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

سرگشتگي بشر امروز و گمگشته ي وي و آنچه كه دغدغه و نياز اوست چيزي نيست جز تحول و دگرگوني كه مستلزم تغيير در بينش است و لازمه اين تحول داشتن چشماني باز و قوه تشخيص و بصيرت است. علم چراغ است و نور و بينايي، تجليل و تمجيدي كه در قرآن كريم با تعبيرات مختلف از علم و دانش شده بي مانند است اما نكته اينجاست كه قرآن قبل از علم از تزكيه نام مي برد و در آيه 164 سوره مباركه آل عمران به پيامبرش امر مي كند«لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَي الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ» پيامبرش امر مي كند يعني اول بايد افراد را پاك و اصلاح نمود و پس از آن به آنها علم بياموزند. بحث عقلي گر در و مرجان رود آن دگر باشد كه بحث جان بود بحث جان اندر مقام ديگر است باده جان را قوامي ديگر است يقظه(بيداري معنوي) به انسان مي فهماند كه كيست و به سوي چه كسي در حركت است و ضمن اينكه زمينه هاي بيداري را در خود تقويت و نهادينه مي كند و موانع را از سر راه خود كنار مي زند، به صورت قهري جلوه هاي يقظه بروي آشكار مي گردد و روح حقيقت جويي و بيداري معنوي اين گوهر گرانبهاي انسانيت در وي پيدار مي گردد و فضايل در او ملكه مي گردد تا جايي كه انديشه و رفتار و نوشتارش حق و صادقانه مي شود و جلوه هاي بيداري در او آشكار مي گردد و با توجه به مفهوم يقظه كه در فرهنگ والاي قرآن با عنوان قيام يعني آماده سازي و پاي كار بودن انسان مطرح شده در نهايت مي رسد به مقام منتظر واقعي و اين در يك نگاه كلان اجتماعي يعني جامعه اي آماده پذيرش مدينه فاضله.