پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

گـرايش انسان به لذت بردن از نعمات الـهي و دوري از رنج ازجمله گرايش هاي فطري انسان بوده است و به همين دليل نمي توان فرد را بدليل لذت بردن نكوهش كرد. قرآن نيز نه تنها انسان را از لذت گرايي منع نكرده بلكه حتي به عنوان يك عامل تربيتي و رسيدن به سعادت فرد از آن استفاده نموده است. از طرفي ايمان نيز يكي ديگر از گرايش هاي فطري بشر بوده و مرتبه آن به مديريتِ لذت درفرد كمك مي كند. آنچه اسلام با آن مخالف است، افراط و تفريط در لذت گرايي است. افراط در لذت طلبي، آسيب هايي مانند پايين آمدن كرامت انساني، فراموشي از ياد خدا، حرص و آز، دور شدن از سعادت و لذت هاي ماندگار و زوال ايمان را به دنبال دارد. تفريط در اين مساله از جمله گرايش به رهبانيت و گوشه گيري از زندگي و عدم درك عيني از لذائذ اخروي، پايه هاي ايمان انسان را متزلزل و باعث تضعيف آن مي شود. بنابراين رابطه اي بين ايمان و لذت گرايي فرد ايجاد مي شود بدين معنا كه ايمان بالاي فرد او را از افراط در لذت گرايي مي رهاند و تعديل مي نمايد. همچنين غرق شدن در لذات دنيوي، باعث تضعيف ايمان در فرد مي گردد.