پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

خودكشي يا انتحار عبارت است از قتلي كه (فاعل جرم) قاتل، (مفعول جرم) مقتول نيز مي باشد. يا به عبارت ديگر هرگاه مجني عليه كه همان (بزه ديده) قتل، خودش قاتل باشد عمل خودكشي تحقق مي يابد. در واقع خودكشي نوعي از قتل همراه با وحدت قاتل و مقتول است. از ديدگاه اسلام خودكشي داراي احكام بود وحرام مي باشد و براي مرتكب آن كيفر اخروي وعده داده شده است. و معاونت در خودكشي نيز از ديدگاه حقوق جزاي اسلام «اعانت بر اثم» تلقي گشته و مرتكب آن نيز مستوجب تعذيري مي باشد.عمل خود كشي مختص به زمان حاضر نبوده واز دوران بسيار قديم تا به حال وجود داشته است كه درزمان حاضر به طرق تهديد به انتحارو شروع برآن است كه دراقشار مختلف جامعه مخصوصا قشر جوان رواج يافته است ومنظور مرتكبين از توسل به اين اقدامات جلب توجه عمومي وتقاضاي استعانت از جامعه است كه بدون ترديد خود كشي درهر جامعه اي كه اتفاق مي افتد عوارض نامطلوب وناخوشايند برجاي مي گذارد كه بايد از جوانب متعدد مورد بررسي قرار بگيرد. بحث درباره خود كشي در حاشيه بررسي قتلها به ميان مي آيد واز اين حيث بايد هم از ديدگاه حقوقي وهم از نظر فقهي (فقه شيعه واهل تسنن )مورد مطالعه قرار گيرد وبه تحليل آن پرداخته شود .لذا دراين پژوهش كه به روش كتابخانه اي تدوين يافته به بررسي فقهي خود كشي از منظر فقه شيعه وفقه اهل تسنن به صورت تطبيقي مي پردازد وضمانت اجراي ممنوعيت اين عمل را دراسلام به بحث مي گذارد.