پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

عدالت در تكوين يكي از مشتركات اماميه و اشاعره است كه در نزد اماميه به عنوان يك اصل پذيرفته شده و اشاعره، اگرچه آن را يكي از اصول دين نمي‌داند؛ اما نفي هم نمي‌كند. هدف از طرح اين مباحث، بيان موارد اختلاف و اشتراك بين اماميه و اشاعره است كه در بحث عدالت در تكوين و در ارتباط با خداوند، ضرورت مي-يابد. اشاعره در اختلاف نظر با اماميه، انجام عدل از طرف خداوند را قبول دارد گرچه از نظر عقل ظلم باشد. گاهي مجهولاتي در زندگي به وجود مي‌آيد كه ممكن است انسان، منشا آنها را خداوند بداند در صورتي كه در پاسخ گفته مي‌شود اين‌گونه نيست چون انسان داراي اختيار است و داشتن اختيار، احتمالا خود محل اختلاف است چون انسان بلا و مصيبت و مرگ را خواهان نيست پس حتما علتي براي بودن آن‌ها وجود دارد. عدالت در تكوين، عدالت در نظام هستي را به صحنه آورده اما با اين حال بحث درباره‌ي شر و نسبي بودن يا نبودن عدل وجود دارد. اين تحقيق به روش توصيفي- تحليلي به بيان توحيد افعالي، مسلمات عقلي، كاربرد و اشكال‌هاي قاعده عدالت، اثبات و انكار حسن و قبح، مصلحت و مفسده، انجام كار حكيمانه، تبعيض، وجود شر و غيره ... مي‌پردازد.