پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

قرآن كريم سرتاسر عالم هستي را آيه و نشانه پروردگار مي شمارد و هر گونه استقلال از موجودات جهان را نفي مي كند. انسان نيز مخلوقي است كه فقر و نياز محض است و هستي او به خالقي كه كمال مطلق است، وابسته مي باشد. معرفت و توجه دائمي به مسئله معيت و همراهي خدا با انسان و اينكه او شاهد و ناظر بر اعمال و نيات او مي باشد، بسيار ضروري است. آفريدگار جهان، خالقيت و ربوبيّت هر دو را دارد يعني هم خلق موجودات و هم اداره و تدبير امور را در اختيار دارد. پس از آفرينش مخلوقات همواره با آنها ارتباط داشته و يك لحظه هم از آنها غفلت نمي كند. در آيات قرآن، معيّت و همراهي خداوند با انسان با عبارات مختلف مانند«إنَّ اللهَ مَعَنا» و«هُوَ مَعَكُم أَينَما كُنتُم» بيان شده است. هدف از اين پژوهش مقايسه تطبيقي ديدگاه مفسّران شيعه و سني در مورد معيت الهي با بندگان است. جهت دستيابي به اين هدف از روش توصيفي- تحليلي مبتني بر مطالعه كتب تفسيري مختلف استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد اگر چه معيت در عرف به معناي «همراهي جسماني» است اما همراهي الهي در آيات قرآن نمي تواند همچون همراهي ما با ديگر اشياء باشد. بنابراين هسته اصلي معناي معيت « مطلق همراهي» است كه اقسام متعددي دارد. معيت قيوميه و معيت سرياني، معيت عام و خاص و معيت مهر و قهر از انواع آن هستند.