تاثيرتوبه براجراي حدود در فقه اماميه
توبه به معناي رجوع به سوي خدا همراه با پشيماني، ترك و عدم تكرار گناه و جبران مافات است . در دين مبين اسلام، توبه جايگاه ويژه اي دارد، به گونه اي كه با تأمل در آيات و روايات، مي توان استنباط كرد توبه يكي از عوامل سقوط مجازات است كه مجرم به وسيله آن مي تواند از اعمال خود پشيمان شده و در اصلاح خويش بكوشد . در قانون مجازات اسلامي اگرتوبه با شرايط كامل انجام شود، يكي از معاذير قانوني معافيت از مجازات شناخته شده است.از ديدگاه فقها اماميه توبه مجرم قبل از اثبات جرم ، در جرايم «حق اللّه» پيش از ثبوت جرم به وسيله اقرار يا شهادت شهود، مسقط مجازات بوده، ولي در جرايمي كه جنبه «حق الناس» دارند موجب سقوط مجازات نيست.توبه مجرم بعد از اقرار به جرم نيز تنها زمينه عفو مجرم از مجازات را فراهم مي كند و قاضي مي تواند از حاكم اسلامي تقاضاي عفو مجرم را كند .بنابر نظر مشهور فقيهان اماميه ، مرتكب جرم اگر توبه را بعد از دستگيري يا اثبات جرم با شهادت شهود انجام دهد ، منجر به سقوط مجازات نمي شود .تحقيق از لحاظ روش به صورت تحليلي وتوصيفي مي باشد واز لحاظ هدف به عنوان يك تحقيق كاربردي است واز لحاظ شيوه وجمع آوري داده ها به صورت كتابخانه اي واسنادي مي باشد . نتيجه اي كه از اين تحقيق مي شود گرفت اين است كه از توبه در سقوط مجازات در قانون مجازات اسلامي به عنوان ابزاري براي معافيت از مجازات منوط به تحقق شرايط لازم است و هرگز نمي تواند تبديل به ابزاري براي فرار مجرم از چنگال عدالت باشد بنابراين استفاده از امكان قانوني مناسب و مفيد شرايط لازم در شخص توبه كننده بايد احراز شود.
واژگان كليدي :
آثارتوبه ، سقوط حدود،سقوط مجازات، فقه اماميه ، مجرم
- : سطح3
- : فقه و اصول
- : گیلان
- : رشت
- : گیلان - رشت - مرکز تخصصی ریحانه النبی «علیهما السلام»