پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از مهمترين پيشرفت هاي علمي قرن، كشف سلول هاي بنيادي و استفاده درماني از آنها بوده است. سلول هاي بنيادي، سلول هاي تمايز نيافته اي هستند كه توانايي تبديل به اكثر بافت هاي بدن را دارند كه اين خصوصيت باعث استفاده اين سلول ها در علم پيوند شده است. بهره گيري از سلول هاي بنيادي، مطلوب برخي و مطرود برخي ديگر است. در فقه اسلامي در خصوص مشروعيت به كارگيري سلول هاي بنيادي براي انسان جهت درمان، به ادله اي از كتاب ، سنت و عقل مي توان استناد نمود. در شريعت اسلامي در راستاي حفظ حيات انسان بسيار سفارش شده، بنابراين ضرورت درمان مقتضي به كارگيري سلول هاي بنيادي است. اصول عقلي اثبات كننده اين ادعا، اصل برائت، اصل اباحه و قاعده حليت، قاعده تزاحم و قاعده مصلحت هستند. اما از سوي ديگر، گروهي مخالف به كارگيري اين شيوه درماني هستند و اساسي ترين دلايل آنها قاعده لاضرر، حرمت اختلال نظام و حرمت تغيير در آفرينش الهي است. قائلين به اين سخن، معتقد هستند كه بسياري از فناوري هاي نوين زيستي مصداقي بارز از تغيير در مظاهر آفرينش الهي بوده و در نتيجه حرام است. در پژوهش حاضر، ضمن بررسي حكم بهره برداري از سلول هاي بنيادي و بعد از اثبات جواز بهره برداري، ثمرات و احكام فقهي مترتب بر اين بحث از جمله مالكيت، ارث، حضانت و معاملات مورد بررسي قرار مي گيرد.