پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

از نظر مفسران شيعي معاصر كه برگرفته از قرآن كريم و روايات معصومين عليهم السلام مي باشد، سحر واقعيتي غير قابل انكار است. در معناي لغوي سحر بيش از هفت تعريف آورده اند، سحر را نوعي خدعه و نيرنگ يا اظهار باطل در چهره حق دانسته اند و در اصطلاح مي توان آن را نوعي عمل خارق العاده دانست كه آثار وجودي از خود به جاي مي گذارد. و معناي لغوي دعا، خواندن و حاجت خواستن است و در اصطلاح توجه به سوي خدا و طلب رحمت از سوي اوست. در بررسي حوزه معنايي سحر در قرآن كريم مي توان گفت اين واژه حدود شصت بار در قرآن كريم به كار رفته است. در واقعيت سحر تشكيك شده و برخي آن را خرافه مي پندارند. سحر نوعي تسخير است، كه شامل تسلط رواني و خيالي يا تسلط خارجي و واقعي در زندگي ديگران مي شود. در حوزه معنايي دعا مي توان گفت اين واژه حدود دويست بار در قرآن كريم به كار رفته است. دعا امري حقيقي است، دعا در معاني طلب، سؤال، ندا، استغاثه، ابتهال، وعبادت به كار رفته است. درخصوص تفاوت منشأ سحر و جادو با دعا از نظر مفسران شيعي معاصر منشأ سحر شيطاني است و هاروت و ماروت(دو فرشته الهي) به جهت ابطال سحر آن را به مردم آموختند و منشأ دعا الهي است و به لحاظ تفاوت مشروعيت، از نظر مفسرين شيعي معاصر سحر حرام و دعا امري مشروع و لازم مي باشد، و اما در خصوص تفاوت آثار سحر و جادو با دعا بايد گفت از نظر مفسران شيعي معاصر، با توجه به اسباب سحر، آثار آن مي تواند خيالي و رواني يا واقعي و خارجي باشد. اما دعا با منشأ رحماني، امري مطلوب و داراي آثار متعالي تربيتي، اخلاقي و عبادي مي باشد. كليد واژه ها: سحر، جادو، دعا، مفسران شيعي معاصر.