پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

بحث معرفت ، از جمله مباحث مهم در فلسفه است . مسئله اصلي در اين پژوهش اين است كه چگونگي حصول معرفت و تأثيرگذاري گناه بر معرفت بر اساس مباني ملاصدرا را تبيين نمايد . ملاصدرا اثري مستقل را به نظام معرفت شناسي خود اختصاص نداده ، ولي مباني معرفت شناختي خويش را در آثار مختلف خود و در راه اثبات نظرات حكمي ، عرفاني و ديني به كار برده كه از انسجام ساختار و نظم معرفت شناسي ايشان حكايت مينمايد . معرفت از نظر ملاصدرا امري وجودي در راستاي كمال نفس است . ملاصدرا معتقد است كه نفس در سايۀ حركت جوهري ، در مراحل هستي تعالي يافته و پس از مرحلۀ ادراك طبيعي و حسي و با اندوختههاي علم حسي، به عالم مثال ارتقاء مييابد و پس از آن آمادۀ ورود به عالم عقل و رسيدن به مقام تجرد عقلاني ميگردد. گناه با سعادت يا شقاوت و سرنوشت انسان مرتبط است . ملاصدرا معتقد است كه گناه چيزي جز مخالفت با اوامر و نواهي الهي نيست كه مانع رسيدن انسان به سعادت و كمال ميشود. همچنين گناه عملي است كه موجب تيرگي قلب شده و انسان را به شهوات ميكشاند . ايشان معتقدند كه عوامل زيادي در پيدايش گناه مؤثر است لكن نقش اصلي در انجام گناهان را به انسان ميدهد ، زيرا انسان داراي قدرت اراده و اختيار است . لذا انسان را مسئول اعمال خود ميداند . اين پژوهش با تحقيق كتابخانهاي و به روش توصيفي ــ تحليلي نگاشته شده است .