پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

مباني كلامي حرمت خودكشي، پيش باورهايي هستند كه از طرفي خاستگاه دلايل حكم خودكشي و از طرف ديگر ريشه در مباحث علم كلام دارد. بر اساس اين مباني حق حيات، حقي الهي است و تنها خداوند ميتواند در آن تصرف تام داشته باشد. لذا هرگونه سلب حيات از خود بدون اذن پروردگار ممنوع و موجب عقاب خواهد بود. بحث از مباني كلامي حرمت خودكشي ازآنجهت اهميت دارد كه نهتنها توجيهگر منطقي يك حكم الهي است كه امروزه در برخي از فلسفهها ترويج به جواز حرمت شدهاند و دلايلي نيز ارائه نمودهاند. ليكن براي ارزيابي اين ديدگاه ارائه ادله متقن كلامي در اين مسئله ضروري است. پژوهش حاضر با روش توصيفي تحليلي با پاسخ اين سؤال كه مباني كلامي حرمت چيست در پي استحكامبخشي به ايمان به اين حكم الهي از طريق تحليل و بررسي مباني اعتقادي اين حكم است؛ و دستاوردهاي پژوهش نشان ميدهد كه نهتنها هماهنگي اين حكم با جايگاه انسان در نظام تكوين توجيه كنند چنين حكم منطقي است. كرامت انسان، فطرت انسان، ارزش انسان، هدف آفرينش او، استعدادهاي ذاتي و اكتسابي و مقام خلافت الهي همه به نحوي توجيهكننده ناسازگاري خودكشي با جايگاه انساني دارد. از طرفي با تحليل و بررسي مباني ديني حرمت خودكشي همچون مباني معرفتشناختي و مباني توحيدي به اين نتيجه ميرسيم كه معارف ديني با تكيه بر منابع عقلي و وحي الهي در قالب آيات قرآن و سنت معصومين قاطعانه حرمت خودكشي را مستدل كرده آنكه خودكشي با مباني توحيدي همچون ولايت، حاكميت، خيرخواهي و عدل الهي سازگار نيست.