پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

پيامبران الهي در طول قرن¬ها از سوي خدا براي هدايت بشريت فرستاده شدند؛ آن¬ها همواره با مخالفت¬هاي بي¬اساس منكراني لجوج و متعصّب مواجه بودند كه هميشه به بهانه¬هاي مختلف به افترا و تكذيب نبوّت و پيامبران مي¬پرداختند؛ به¬گونه¬اي كه راه را براي نجات بشريت ناهموار ساخته و هيچكدام حاضر نبودند دعوت پيامبران خويش را بپذيرند تا از خصلت¬هاي نكوهيده رهايي يابند. در بررسي علل و عوامل و پيامد¬هاي تكذيب و افتراي پيامبران با روش توصيفي ـ تحليلي اين نتايج حاصل مي شود كه عوامل فردي و اجتماعي در تكذيب پيامبران دخيل بوده است؛ غفلت از پروردگار و توجّه به عوامل مادّي؛ از جمله حبّ مقام و توجّه به هواهاي نفساني، در مرحله¬ي عمل انسان را به مرحله¬ي كوري و عدم شناخت حقيقت سقوط مي¬دهد كه نشانه¬ها و رسالت الهي را هم تكذيب مي¬كند. بديهي است وابستگي¬هاي غير منطقي نسبت به شخص يا عقيده و يا چيزي، انسان را به لجاجت و تقليد كوركورانه نسبت به آن وادار مي¬كند. تكبّر و غرور انسان¬ها هم، زمينه¬ي افترا را فراهم مي¬كند. آرزو كردن زوال نعمت از كسي¬كه استحقاق آن را دارد، عامل ديگري براي تكذيب منكران نبوّت بوده است. عوامل اجتماعي؛ مثل بي¬خبري منكران از حكمت¬ها، حقايق، معارف و اهداف بلند انبيا و از طرفي تعصّبات قومي، قبيله¬اي و رفاه¬زدگي، موجب تكذيب و انكار حقايق از سوي آنها بوده است. تكذيب و افتراي مخالفان انبيا در دو بعد فردي و اجتماعي اثرگذار بوده است. از طرفي، موجب گمراهي و انحراف سياسي و فرهنگي و دچار شدن به استدراج و امهال الهي و از سوي ديگر، حبط اعمال و در نتيجه، كيفر الهي در دنيا و آخرت است