پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

بحث زبان قرآن از مهم ترين مباني تفسير قرآن به شمار مي رود .قرآن به عنوان كتاب هدايت در افاده معاني خود شيوه خاص و منحصر به فردي دارد كه نه به سادگي تعابير عامه است و نه به پيچيدگي اصطلاحات خواص. شيوه بياني قرآن به گونه اي است كه در عين دارا بودن معاني والا و بلند امكان استفاده از سبك هاي متنوع سخن را فراهم نموده تا هركس به اندازه قابليت فهم و درك خود از آن بهره مند شود.از آنجا كه در قرآن از مفاهيم انتزاعي و غيبي همچون ذات خداوند و صفات جمال و جلال الهي نيز سخن به ميان آمده است شيوه انتقال اين معاني از زبان مبدا ( خداوند )به زبان مقصد ( جهان بشري ) همواره مورد تامل پژوهشگران اين عرصه بوده است . در اين پژوهش به بررسي شيوه بياني قرآن در معرفي خداوند و نحوه انتقال اين مفاهيم غيبي و مجرد در قالب مادي و ملموس زبان بشري پرداخته و روشن گرديد كه مفاهيم قرآني در راستاي معرفي خداوند به بشر از ديدگاه شناختي و با تحليل مفهومي و ايجاد ارتباط ميان فضاهاي گوناگون مادي و معنوي در قالب نظريه معاصر استعاره ي مفهومي قابل درك است و حقليق مجرد و متعالي را با استفاده از اين روابط خاص مفهومي مي توان دريافت.