پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده سلفيه نام فرقه اي از اهل تسنن است كه قائل به پيروي از سلف ميباشند و معتقدند تنها اعمال و افعال مسلمانان سه قرن اول اسلام صحيح بوده وبايد از آنها تبعيت كرد و هر فعلي كه پس از آن زمان حادث شده باشد را محكوم به بدعت ميدانند. ايشان ازهمين طريق بسياري از فرقه ها و مذاهب را بدعت گزار معرفي ميكنند وبا همين روش روز به روز دايره مصاديق بدعت را گسترده تر كرده و عمل و يا عقيده خاصي را داخل در دايره بدعت ميدانند. درحاليكه پيروي مطلق از سلف و اختصاص سلف به سه قرن اول هجري، خود بدعتي در دين ميباشد زيرا ما آيه يا روايتي مبني بر صحت اين پيروي نداريم. اين عقيده سلفيه باعث شده ديگر مذاهب عنوان شرك يا كافر بگيرند در حاليكه بدعت گزار و مشرك اصلي خودشان هستند. بنابراين پژوهش حاضر به بيان مفهوم بدعت و مولفه هاي آن و مصاديق بدعت از منظر سلف و سلفيه پرداخته و ديدگاه هاي سلف و سلفيه را با انشعابات آن در اين زمينه با دلايل محكم و مستند مورد نقد قرار ميدهد. زيرا تفكرات اين گروه هم در بعد اجتماعي و هم در بعد اعتقادي آثار مختلفي را به جاي گذاشته و برخي جوان ها را به خود جذب نموده است. لذا دراين تحقيق به روش كتابخانه اي و با گردآوري و نقد و بررسي و مقايسه اطلاعات بدست آمده بي پايه و اساس بودن عقايد سلفيه و بدعت گزار بودن ابن تيميه وپيروان اين فرقه ثابت شده است.