پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در جامعه امروزي، كودكان جايگاه ويژه اي را به خود اختصاص داده اند و ديگر مانند گذشته نيست كه كودك جزء اموال خانواده محسوب شود بلكه كودك فردي است با شخصيت و جايگاه اجتماعي خاص خود و حقوقي كه به تبع اين جايگاه اجتماعي براي او در نظر گرفته شده است؛ بنابراين، از جمله ي مسائل حسّاس و مهمّ تربيتي والدين و خانواده ها، چگونگي برخورد با اعمال و كردارهاي نارواي كودكان است. در ديدگاه اسلامي و به خصوص فقه اماميه كه در كشور ما منبع الهام بخش جهت قانونگذاري محسوب مي گردد، علاوه بر توجّه خاص به امور تربيتي كودكان و رشد و سعادت آنان، بر كرامت كودكان، مهروزي و مصلحت محوري در برخورد با آنان تأكيد بسيار شده است؛ لذا، احترام گذاشتن به كودكان و تقويت حس عزت نفس در ايشان از جملهي مهمترين عواملي است كه در سلامت روح و جسم آنان دخيل مي باشد. فقهاي اماميه متقدم متأخر نيز به تبعيت از آيات و روايات احترام و تكريم به كودك را واجب دانسته اند و عدم رعايت حقوق كودكان را ظلم و به جلوگيري از هرگونه زيان و آسيب به آنها تأكيد بسيار شده است و حكم به حرمت آن داده اند. البته آنچه كه در فقه اماميه درباره ي كودك آزاري آمده است، مطلق ممنوعيت نيست و با توجه به مقتضيات و شرايط خاصي، شارع مقدس ممنوعيت آن را مرتفع نموده است و در مواردي كه به جهت رعايت مصلحت و غبطه ي كودك باشد، تنبيه آنان جايز و بلامانع دانسته شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسي كودك آزاري و انواع آن شامل كودك آزاري جنسي و جسمي، كودك آزاري روحي - رواني و هچنين ترك نيازهاي اوليه كودك مي باشد كه از منظر فقه اماميه ممنوع و حرام شمرده شده است؛ لذا، پژوهشگر در پژوهش حاضر با روش كتابخانه اي و رجوع به منابع فقهي از جمله كتب فقهي و مقالات معتبر و همچنين سايت هاي معتبر به فيش برداري از مطالب و گردآوري آنها پرداخته و سعي بر آن نموده تا پاسخ سؤال را در قالب اين فرضيه كه حكم كودك آزاري در فقه اماميه حرام است را به اثبات برساند.