پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

درباره موسيقي گفتگوهاي زيادي هست كه بحث كارشناسانه وسيع مي طلبد. موسيقي انواعي دارد از نوع حرام و حلال، موسيقي مطرب و غنا كه حرام است ، داراي نشانه هايي است كه يكي از نشانه هاي آن خروج از تعادل و توازن روحي و حتي جسمي است . به خاطر اينكه موسيقي هاي حرام، جسم را بي اراده به حركت وادار مي كند ، از نشانه هاي ديگر آن ابتذال در محتوي(شعر) وفرم آن است واز نشانه هاي ديگرآن كه كاررابراي تشخيص آسان مي كند مطابق بودن نوع موسيقي با مجالس فساد و خوشگذراني است كه در اصطلاح فقهي ،لهو و لعب ناميده مي شود. چون در اينجا موسيقي از نوع حرامش مي باشد.البته موسيقي در نوع حلال آن هم پايه محكمي براي رسيدن به حق و حقيقت نمي باشد. درباره موسيقي مي توان از ديدگاه هاي مختلفي از قبيل تاريخي ،علمي ،هنري،روانشناسي،و فقهي بحث نمود ،كه در اين پژوهش از نظر فقهي مورد بررسي قرار گرفته است البته غنا و موسيقي از موضوعاتي است كه در آن اختلاف نظر وجود دارد و درباره آن تعريف واحدي ارائه نشده است. اين اختلاف در موضوع، قطعاً به اختلاف در حكم هم سرايت مي كند بنابراين، كوشش نخستين ما بايد شناخت درست موضوع و ارائه تعريف اقرب به صواب باشد، كه در اين پژوهش به گردآوري اقوال وادله فقهاوسپس تحليل وبررسي آنها پرداخته شده است بنابراين روش اين پژوهش توصيفي تحليلي است ، ازجمله نتايج بدست آمده اين است كه فقهاي شيعه اجمالاً حكم به حرمت موسيقي كرده اند، تنها مرحوم فيض كاشاني (ره)ومرحوم سبزواري (ره)دربرخي موارد به حليت غنا نظرداده اندو فقهاي اهل سنت نيز دو ديدگاه كلي دارند كه برخي غنا و موسيقي رامكروه دانسته اندو برخي ديگر هم حكم به حليت داده اند .