پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

استخاره در لغت به معناي طلب خير كردن است و در اصطلاح داراي دو معناست، يكي معناي عام و دوم معناي خاص مي باشد كه معناي عام آن طلب وصول به خير در همه اموريست كه انسان قصد انجام آن را دارد و حتي شامل امور واجب و حرام هم مي شود. اما معناي خاص استخاره، طلب خير نمودن و شناخت خير از خدا و تنها براي رفع حيرت و سرگرداني در اموري كه خداوند بياني در رابطه با آن ندارد، مي باشد. در عصر حاضر مردم گرايش زيادي به استخاره دارند و در هر امري به آن رجوع مي كنند در حالي كه اكثريت آگاهي كامل از پيش شرط ها و قلمرو و جايگاه آن ندارند، و به اين شكل در بسيار اوقات بدليل استخاره ي نابجا دچار اشتباه شده و به دين بدبين مي شوند، بدين جهت با انتخاب اين موضوع به بررسي ادله فقهي حجيت استخاره، جايگاه، قلمرو و فرهنگ صحيح استفاده از آن، و با استفاده از كتب فقهي و به صورت كتابخانه اي پرداختيم.در بررسي ادله چهارگانه (قرآن، سنت، عقل، اجماع)، به اين نتيجه رسيديم كه مفهوم استخاره از جمله مفاهيم و سنن مورد سفارش نزد اهل بيت عليهم السلام و مورد پذيرش عموم فرقه هاي اسلامي است كه هم نوع عام و هم خاص آن با توجه به حجم زياد روايات موجود در اين زمينه و وجود نوعي اجماع از ناحيه فقهاي شيعه و سني به هيچ وجه قابل انكار نيست، و امري ضروري و معقول در موارد ترديد و دو دلي است، اگر چه هيچ حكم فقهي و شرعي در مورد آن ثابت نشده است.