پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

«الله» ذاتي است كه همه¬ي موجودات ناآگاهانه واله¬ي او هستند و تنها حقيقتي است كه شايستگي پرستش دارد. مي¬توان گفت در فارسي لغتي مترادف كلمه«الله» كه بشود جاي آن گذارد نداريم و هيچكدام رساننده تمام معني «الله» نيستند. زيرا اگر به¬جاي «الله» «خدا» بگذاريم رسا نخواهد بود. چون خدا مخفف (خودآي) است و رساننده تعبيري است كه فيلسوفان مي¬كنند يعني واجب¬الوجود و يا شايد به كلمه غني كه در قرآن آمده نزديك¬تر باشد تا به «الله» و اگر خداوند استعمال شود باز رسا نخواهد بود زيرا خداوند يعني صاحب. اگرچه «الله» خداوند هم هست ولي مرادف با خداوند نيست؛ خداوند يك شأن از شئون «الله» است. قرآن كريم با شيوه-هاي گوناگون كلام «الله» تعالي را بيان مي¬دارد و از تك¬تك واژگانش معاني متفاوتي برداشت مي¬شود. معناشناسي علميِ الفاظ مهم قرآني به عنوان شاخه خاصي از علوم نسبتاً تازه است و بحث و تحوّل گروهي از اين الفاظ در انتقال از دوره¬ي جاهليّت به اسلام و عرضه¬ي جهان¬بيني قرآني نمودي برجسته دارد. در اين راستا واژگان قرآني در گسترش معنا نقش اساسي دارند. در ميان الفاظ قرآني لفظ جلاله «الله» نقش محوري و مركزي دارد و به نوعي همه¬ي واژگان قرآن در ارتباط با اين لفظ مقدّس تعريف شده و به شكل حقيقي در كنار واژه «الله» ظاهر مي¬شوند. نوشتار حاضر با هدف بررسي معناشناسي لفظ جلاله «الله» از منظر قرآن به روش توصيفي- تحليلي با رويكرد قرآني پيشينه تاريخي اين لفظ مبارك را بيان نموده و به تغييرات حاصل شده در معناي اين لفظ قبل و بعد از اسلام پرداخته است. همچنين پيشينه علمي اين واژه در حدّ بضاعت بررسي شده و در انتها بسامد قرآني لفظ جلاله «الله» را از طريق باهم¬آيي همنشيني و جانشيني اسماء و صفات الهي و ضماير مربوط به آن به نظاره نشستيم.