پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از سنت‌هاي الهي، هدايت بشريت به ‌سوي سعادت و كمال است كه در واقع از يك ‌سو لطف خداوند سبحان به انسان بوده و از سوي ديگر اتمام‌حجتي بر اوست. خداوند علاوه بر هدايت تكويني كه در متن خلقت و در فطرت همه‌ي مخلوقات به‌صورت غير اختياري نهاده است، نوع ديگري از هدايت را كه هدايت تشريعي است، وشامل انسان ها اعم ازمؤمن وكافر مي‌شود به وسيله فرستادن پيامبران و وحي، مورد هدايت قرار داده است. انسان براي رسيدن به كمال مطلوب و مقصود خود نيازمند هدايت ويژه‌اي است كه به اراده و مشيت خداست؛ بنابراين وقتي مؤمنين از هدايت تشريعي و عمومي خداوند بهره بردند و پيامبران الهي را تصديق كردند، خداوند آن ها را مشمول هدايت خاص قرار مي دهد و در واقع به آن ها هدايت ثانويه يا پاداشي عطا مي‌كند. اين نوع هدايت شامل عده خاصي از مؤمنان، مجاهدان در راه خدا و... بوده كه خود را در اين مسير قرار مي‌دهند وبا پيمودن بخشي از راه، خداوند آن‌ها را از روشن‌بيني‌هاي خاص برخوردار كرده، ثمرات و بركاتي همچون؛ آرامش، يقين، تشخيص حق از باطل، تسليم و... شامل حال آن‌ها شده و توفيق رسيدن به مقصد و مقصود را كه نتيجه‌ي اعمال آن‌هاست به آنان عطا مي‌كند. اما گروهي از انسان‌ها هستند كه به دليل عدم پذيرش هدايت تكويني و تشريعي خداوند، از هدايت خاصه خداوند محروم گشته و توفيق ويژه از آن‌ها سلب مي‌شود؛ بنابراين خداوند آن‌ها را رها كرده و به عنوان مجازات اعمالشان، اضلال را شامل حالشان مي‌كند.