پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده يگانه راه رسيدن به سعادت و انس در جوار رضوان الهي از متن دنيا مي‌گذرد. شناخت ابعاد وادي دنيا و شيوه بهره‌مندي بهينه از موهبت‌هاي آن ضروري مي‌باشد. بديهي است بهترين راه كسب اين شناخت، تمسك به مباني دين مبين اسلام به ويژه تأنّي در معارف نهج البلاغه است كه به اعتراف صاحب‌نظران از عالي‌ترين درجه بلاغت برخوردار است. نهج البلاغه قرآن ساعدي است كه خاستگاه انديشه‌هاي والا از جهت معنا و سخنان بليغ از جهت لفظ براي به تصوير كشيدن بسياري از معارف عميق و دور از فهم انسان مي‌باشد.امام علي(عليه السلام) پيشواي سخنوران و امير اديبان، گوي سبقت از تمام سخنوران و اديبان ربوده و همگان را مسحور كلام زيباي خويش كرده است. كلام ايشان بدون هيچ تكلفي داراي صنايع بيان و بديع در جهت ارائه تصاويري از مفاهيم انتزاعي است. در بين اين مفاهيم، مفهوم دنيا جلوه ديگري يافته و حضرت(عليه السلام) به دنيا به ديد نشانه اي از نشانه هاي خداوند نگريسته است. ايشان در كنار نكوهش دنيا كه مايه‌ي رنج و زحمت، فريب و گمراهي انسان است، گاه آن را تحسين كرده‌اند. اهميت مسأله دنيا آنقدر است كه حضرت(عليه السلام) با كمك ابزار‌هاي مختلف بيان مانند تشبيه، استعاره وكنايه تصاوير متعددي را ترسيم كرده اند تا مخاطب را به داوري درباره آن بنشاند. سراسر نهج البلاغه مملو از تابلوهاي زيبايي است كه در عمق جان مخاطب نفوذ مي‌كند و حضرت(عليه السلام) جهت درك بيشتر مخاطب، معاني و مفاهيم دنيا را به اشكال گوناگون به تصوير كشيده اند.