پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

معناشناسي، يكي از شاخه¬هاي زبان¬شناسي است، كه وظيفه بررسي معنا را بر عهده دارد. از آن¬جايي¬كه فهم آيات قرآن به عنوان منبعي براي هدايت بشر نيازمند فهم دقيق الفاظ است لكن معناشناسي مي¬تواند نقش شايسته¬اي در تحقق اين امر داشته باشد. در اين مسير آقاي ايزوتسو توانسته با ارائه زاويه¬ي جديدي از مطالعات واژگاني قرآن اثر مهمي در ارائه تصويري به هم پيوسته از واژگان قرآني داشته باشد. در اين پژوهش تلاش شده به بررسي معناشناسي واژه¬ فلاح در قرآن به شيوه قومي و فرهنگي پرداخته شود لذا با بررسي ميدان¬هاي معناشناسي اين واژه، از جمله مترادف¬ها كه هم¬معناي واژه-ي فلاح هستند؛ نظير فوز، متضادها كه مخالف با اين واژه هستند؛ مانند خسارت و آيات مربوط به آن¬ها اين امر حاصل مي¬گردد. پس از آن واژه¬هاي فعال؛ كه مؤثر در كسب فلاح هستند همچون ايمان و نيز واژه¬هاي منفعل؛ كه نشان¬دهنده¬ي تأثيرات فلاح در آدمي است؛ مثل خلود و واژه¬هاي ملازم نظير خيريت كشف و ميدان¬هاي معناشناسي آن¬ها ترسيم مي¬شود و در نهايت تحليل معنايي و جهان¬بيني قرآني آن حاصل خواهد شد. معناي اساسي واژه¬ فلاح «بقاء در خير است» و معناي نسبي اوليه¬ي آن «خيري باقي و جاودان از جانب خداوند كه در اثر ايمان، هدايت شدن و عدم كفر افراد حاصل و باعث دخول در بهشت و سعادت آن¬ها مي¬شود كه در آن¬جا هيچ¬گاه عذاب يا هلاك نمي¬شوند و هيچ¬گونه ترس و اندوهي آن¬ها را تهديد نمي¬كند.» مي¬باشد، لذا قرآن اين دنيا را به دليل فاني بودن آن جايگاهي براي سعادت انسان نمي¬داند و تنها جهان آخرت ملجأي براي سعادت معرفي شده آن هم در¬صورتي¬كه خلود انسان در بهشت به واسطه¬ي اعمال او در دنيا حاصل گردد بنابراين جهان¬بيني قرآن كامل¬تر و دقيق¬تر از ديگر جهان¬بيني¬هاي ديگر است.