پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

براي برقراري ارتباط و حفظ انسجام جامعه اسلامي و نيز تعامل مثبت با انسان ها بايد از ابزار مناسب بهره برد كه بيان، يكي از مهم ترين بهترين و برنده ترين ابزار ها براي اين تعامل است، كه از مواھب بزرگ خداي سبحان است. اين اصل يعني استعداد و قدرت بر سخن گفتن امري خدادادي است كه به لطف خود، در آفرينش انسان به وديعت نهاده است و انسان به كمك آن قادر است آنچه را كه در درون خويش دارد آشكار كرده و مقصود خويش را با سخن گفتن بيان نمايد. مشروط بر آن كه خوب به كار رود و از آن استفاده مثبت و درست به عمل آيد ؛ لذا هم بايد خوب سخن گفت، يعني با ادب، احترام، ملاطفت و اخلاق و هم بايد سخن خوب گفت .يعني سخني كه همراه با استدالال و منطق و برخوردار از تعقل و ادراك عميق باشد؛بنابراين، صرف سخن گفتن واژه پراكني ملاك عمل نيست .بلكه بايد انسان ها طبق آموزه هاي قرآني گفتار خود را اصلاح نمايد و در شرايط زماني و مكاني خاص و با توجه به نوع مخاطب از گفتار مناسب بهره بگيرند . از اين رو هنر سخن گفتن، از جايگاه و اهميت فراواني برخوردار بوده و داراي آداب و شيوه‌هايي است برخي از اين آداب شكلي و ظاهري و بخش ديگر محتوايي بوده، كه قرآن كريم به هر دو بخش توجه دارد، به‌طوري كه دسته اي از آيات قرآن به شيوه‌هاي شكلي سخن ‌پرداخته و گروه دوم آموزه‌هاي دستوري قرآن به محتواي كلام و سخن توجه داده است .كه از نظر قرآن هر دو بخش امري ضروري و لازم است تا سخني چنانكه بايد، بيان شود،ورعايت اين آموزه هاي قراني مي‌تواند تاثير كلام را دوچندان كند و شخص را به اهداف و مقاصد خويش برساند.