پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

ابن تيميه نويسنده كتاب "مقدمه في اصول التفسير" كه سلفيان وي را بنيانگذار فرقه سلفيه مي‌دانند كتاب مذكور را با توجه به روش تفسيري مورد قبول خود يعني روش تفسير نقلي نگاشته و منابع تفسير را ، قرآن ، سنت ، اقوال صحابه و تابعين معرفي مي كند . وي عمده مطالب كتاب را درباره حجيت و اهميت تفسير بر اساس اقوال صحابه و تابعين پايه‌ريزي كرده است. ابن تيميه در مسئله تفسير قرآن به قرآن ودرزمينه تفسير آيات در مقايسه با يكديگر، دچار انحراف شده و نتوانسته در مهمترين جايگاه يعني تفسير آيات متشابه ، تفسير درستي ارائه دهد لذا گرفتار تشبيه و تجسيم در آيات صفات خبري شده است. در زمينه تفسير قرآن به سنت ، با توسعه گستره سنت و جاي دادن سخنان صحابه در حيطه سنت، به راه خطا رفته است. در مورد تفسير قرآن به عقل، با نقل گرايي افراطي جايگاهي براي عقل قرار نداده و آن را مردود ساخته است در نهايت ، در مسئله تفسير به اقوال صحابه و تابعين ، با مبالغه درباره جايگاه سخنان ايشان در تفسير قرآن ، به تفاسير رسيده از صحابه و پس از آنها تابعين حجيتي ويژه بخشيده وهر گونه تخطي از ديدگاه ايشان را بدعت در دين معرفي مي كند. لذا در اين پايان نامه سعي بر آن است كه با روش توصيفي - تحليلي و با استفاده از اسناد كتابخانه اي ،به ترتيب به تبيين ديدگاه ابن تيميه درباره تفسير قرآن به قرآن ، قرآن به سنت، قرآن به عقل و در نهايت قرآن به اقوال صحابه و تابعين پرداخته و انديشه هاي نادرست و نقاط ضعف وي را شناسايي و به نقد و بررسي آنها بپردازيم.