پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

228 چكيده واژه محاربه از ريشه حرب گرفته شده است كه متضاد كلمه سلم به معني صلح است و در اصطلاح محارب كسي است كه براي ترساندن مردم و قصد افساد في الارض سلاح خود را كشيده و اشكار مي كند. و اصطلاحاً به چنين عملي محاربه گفته مي شود و به شخص مرتكب محارب گفته مي شود. به مقتضاي آيه 33 سوره مائده، محارب كسي است كه با خدا و رسول بجنگند و روي زمين فساد كند. از محاربه در برخي از متون اسلامي با عناوين حرابه يا قطع الطريق يا سرقت كبري،به كار برده مي شود. و مطابق روايات و آراي فقهاي اماميه: محارب كسي است كه به قصد ايجاد رعب و وحشت در مردم، دست به اسلحه ببرد و از اين طريق مرتكب افساد در روي زمين گردد. بنابراين در اصطلاح فقه اماميه به معناي اسلحه كشيدن به قصد اخافه و ترساندن مردم و در فقه عامه، برخي محاربه را به راهزني و نا امن كردن راه ها اختصاص داده اند. ودر برخي آن را به ايجاد نا امني و خوف و ايجاد فساد و قتل در زمين به وسيله سلاح يا ابزارهاي ديگر مانند مواد شيميايي تعريف كرده اند. ظاهر تمامي مطالب بر اين مطلب دلالت دارد كه ملاك تحقق جرم محاربه، وجود قهر و غلبه و سلب امنيت عمومي است. كليد واژه ها: محارب، محاربه، قطع الطريق، مفسد في الارض، باغي ،امنيت، أخذ مال