پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

أسماء الهي يكي از مهم ترين مسائل اعتقادي و كلامي، پس از اثبات هستي خداوند بوده و از مسائل مشترك علوم كلام، فلسفه و عرفان به شمار مي آيد. در اصطلاح گفته مي شود كه اسم بر ذات دلالت مي كند و صفت بر معنايي كه ذات را وصف مي كند.بنابراين عناويني چون (الله)، (عالم) اسم و كلماتي چون (علم)، (حيات) صفت هستند. از ديدگاه علامه طباطبايي (ره) أسماء حسناي الهي گرچه داراي مفاهيم متعددي است اما فقط يك مصداق دارد كه همان ذات اقدس اله است. ضابطه كلي در تفسير أسماء الهي، پيرو استعمال آن در قرآن كريم است كه ميان أسماءالهي رابطه و ترتيب خاصي برقرار است. علامه أسماء الهي را به ذاتي و فعلي تقسيم كرده و أسماء فعلي را به لحاظ رتبه پس از أسماء ذاتي مي داند و قائل است كه گرچه أسماء فعلي از مقام فعل انتزاع مي شوند اما انتزاعشان به لحاظ نسبت و رابطه اي است كه ميان فعل و ذات وجود دارد. يكي ديگر از اقسام از نگاه علامه، تقسيم أسماء الهي به اسم مستأثر و غير مستأثر است.اسم مستأثر فقط مختص به علم حق است و اسم غير مستأثر، برخي از آن به بندگان تعليم شده و عام است مانند: سميع و بصير و برخي ديگر مختص خواص از أولياء الهي است مانند: اسم أعظم كه از أمهات أسماء است و از سنخ لفظ نيست.بحث خلقت أسماء و أمهات أسماء يكي از مهمترين مباحث أسماء الهي است.برخلاف نظر بسياري از دانشمندان، از نظر علامه أسماءالهي توقيفي نيستند و همچنين برخي از أسماء الهي داراي چنان گستره وسيعي از معنا هستند كه أسماء داراي مراتب پايين تر را شامل مي شوند كه از اين أسماء الهي در روايات معتبر تعبير به اسم أعظم شده است. روش تحقيق بصورت كتابخانه اي و توصيفي مي باشد.