پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

خانواده، زيباترين جلوه الهي، پايدارترين مجموعه نظام هستي و كهن ترين نهاد بشري است؛ نهاد پاكي كه سنگ بناي جامعه بزرگ انساني است و در استحكام روابط اجتماعي و رشد يكايك اعضاي جامعه نقش بنيادين داشته و تلاش در جهت تحكيم و استوارسازي آن، زمينه را براي سلامت اخلاقي و سعادت عمومي فراهم مي كند. خانواده جايگاهي است كه نيازهاي اساسي انسان در آن تأمين مي گردد و از طريق اين كانون مقدس است كه انسان مي تواند به هدف آفرينش دست يابد. پروردگار هستي، هدف از ازدواج و تشكيل خانواده را سكونت و آرامش معرفي مي كند و آن را از آيات الهي برمي شمرد؛ آرامشي كه در سايه آن انسان مي تواند به كمال شايسته خود يعني عبوديت برسد. بنابراين، با توجه به اهميت خانواده، اسلام براي اين نهاد مقدس، ارزش زيادي قائل گرديده و در اين راستا براي تحكيم و جلوگيري از فروپاشي آن توصيه هاي فراواني نموده و عوامل متعددي را در تقويت آن تأثيرگذار دانسته است. عامل اخلاقي كه در اين ميان از اهميت ويژه اي برخوردار است هم از جنبه فردي و هم از جنبه اجتماعي، مؤثر بر تحكيم خانواده مي باشد و با توجه به اين كه خانواده يك اجتماع كوچك است مسلّماً اخلاق اجتماعي در تحكيم آن نقش بيشتري ايفا مي كند. لذا در اين نوشتار درصدد آن برآمديم تا تحكيم خانواده را از جنبه اخلاقي و با توجه به آيات و روايات و در حيطه نقش زن و شوهر مورد بررسي قرار دهيم.