پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

شادي و سرور از نعماتي است كه خداوند متعال به انسان عطا نموده است كه از نيازهاي فطري انسان است و به دست آوردن آن آرامش خاطر و رضايت انسان را به دنبال دارد. اين نياز ضروري در بسياري از جنبه هاي حياتي انسان نقش موثري دارد. دين اسلام نيز كه به تمام نيازهاي فطري انسان توجه داشته است اين موضوع را نيز مورد توجه قرار داده است و راه كارها و مسيرهايي براي دستيابي به آن تعيين نموده است.مهمترين و اصلي ترين راه رسيدن به شادي واقعي، ماندگار و قطعي مسير محبت خداست. محبت خدا چه از جنس حب به خدا باشد كه محبت به كامل ترين است و چه از جنس محبوب خدا شدن باشد كه توفيقي است از جانب او براي دوري جستن از سراي پست دنيا به سوي عالم نور و انس با خدا. سه دسته آثار جهت رسيدن به شادي روان انسان دارد. اول آنچه كه بر شناخت و معرفت انسان موثر است و آن را كامل مي نمايد همچون ايمان، يقين، اخلاص، حب اهل بيت و به كارگيري عقل و خرد. اين تكميل شناخت، اضطراب و غم و عوامل آن را كه ناشي از جهل و ناداني و ارزش دادن به دنيا و عوامل آن است را از بين مي برد و ديدگاه انسان را نسبت به عوامل شادي و غم بصير مي نمايد.دسته ديگر آثار محبت خدا رضا، توبه، حلم، زهد و تقوا است كه مستقيماً روان و روح انسان را درگير مي نمايد و آن را از غم و اضطراب و افسردگي ناشي از گرفتار شدن در ناهنجاريهاي اجتماع، دور ماندن از آرزوهاي طولاني، تمايلات نفساني و..... نجات مي دهد.و دسته آخر آثاري است كه زينت بخش رفتار و كردار انسان است كه مي توان به التزام به ياد خداوند، حزن و بلا، امنيت، صدق و وفا.... اشاره نمود برخي از آنها به آشكارا نشانه شادي و نشاط انسان است همچون التزام به ياد خداوند و تهجد و شب زنده داري. برخي ديگر خود عامل نشاط در جامعه است امنيت، صدق و وفا از جمله آن رفتار مي باشد اما برخي ديگر مانند حزن و بلا از آنجا كه عوامل ايجاد كننده غم كه مهمترين آن حب و وابستگي به غير خداست را نابود مي نمايد عامل نشاط و شادي روان مي گردد.