پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

بازيگري زن در واقع رفتارهاي او در يك محيط فرضي است كه اعم از پوشش، چهره پردازي، حركات، گفتار و ابراز احساسات او مي باشد. كشور ما با داشتن نظامي مبتني بر اسلام و اعتقاد بر اين كه فقه اسلامي الگوي تمام نماي اداره يك جامعه مسلمان، در تمام دوران ها مي باشد، با توجه به اينكه هنرهاي نمايشي از جمله فيلم و تئاتر در حال حاضر ابزاري براي آگاهي و تبليغ است، به تصوير كشيدن و ارائه هر آنچه به رشد فكري مردم و ارتقاي آنان و ترويج فرهنگ اسلامي كمك مي كند، لازم به نظر مي رسد. از سوي ديگر فقه اسلامي به ‌عنوان يك مكتب زنده و عملي نمي‌تواند نسبت به اين پديده مهم ساكت باشد. با توجه به اين تحقيق، بدين نتيجه مي رسيم: نگاه عادي به نامحرم جايز و نگاه مهيّج حرام است و بازيگر در حين ايفاي نقش خود بايد از نگاه آلوده خودداري كند. شنيدن صداي عادي نامحرم بدون اشكال و شنيدن صداي محرك و مهيج داراي اشكال است. در صورتي‌ كه بازيگر صداي خود را نازك كند و باعث تحريك شود داراي حرمت است. پوشيدن لباس جنس مخالف به خاطر تشبّه، حرام است. لباس محرّك به دليل مهيج بودن براي جنس مخالف حرمت دارد. گريم در صورتي ‌كه موجب فعل حرامي نشود اشكال ندارد. بازيگران مي‌توانند با توجه به نتايج اين تحقيق به‌گونه‌اي عمل كنند كه علاوه بر رعايت وظايف ديني خود، نسبت به انتقال مفاهيم اسلامي از طريق رسانه جمعي اقدام نمايند.