پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تحقيق حاضر باعنوان تاثير تربيتي خودشناسي بر زندگي فردي از منظرقران و نهج البلاغه مي باشد و روش گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي و فيش برداري و روش تحقيق توصيفي– تحليلي بوده است .در اين تحقيق از كتب تفسيري اخلاقي و عرفاني فراوان و از نهج اليلاغه و شروح آن استفاده شده است. هدف از اين پژوهش اهميت مسئله خودشناسي مي باشد زيرا در علوم ديني ما خودشناسي راهي براي خداشناسي محسوب مي شود از طرفي در علوم روانشناسي اولين مهارتي مي باشد كه هر انساني براي داشتن روان سالم به آن نياز دارد بنابراين لازم است دراين علم پژوهش هاي مفيدي صورت گيرد. خودشناسي يعني شناختن انسان از آن نظر كه داراي استعداد هايي براي تكامل انساني مي باشد انسان با شناخت خويشتن به خطرات هواى نفس و انگيزه‏هاى شهوت و تضادّ آنها با سعادت خود پى مى‏برد، و براى مقابله با آنها آماده مى‏شود. مي توان از راه تدبر در خلقت و تفكر درباره هدف از خلقت انسان و با ياد خداوند كه سبب دوري از گناه مي شود به معرفت نفس راه يافت و از موانع معرفت نفس مي توان به غفلت ، لذت طلبي و تعلق به ماديات اشاره كرد .در اين تحقيق آثار خودشناسي در سه حوزه اعتقادي ، اخلاقي و رفتاري بيان شده است در حوزه اعتقادي انسان چون به خودش معرفت پيدا مي كند خودش را فقر محض نسبت به خداوند مي بيند، يعني خودشناسي انسان را به خداشناسي مي رساند از طرفي چون به زندگي هدفمندانه مي نگرد و مي داند كه زندگي بي حساب وكتاب نيست به معاد اعتقاد مي يابد و همچنين وجود راهنمايي كه راه را براي شخص روشن مي كند تا به بيراهه نرود . در حوزه اخلاقي در اثر خودشناسي انسان با فضايل و رزايل اخلاقي آشنا مي شود و سعي مي كند بر فضايل اخلاقي خود بيافزايد و از رزايل اخلاقي دوري كند. خودشناسي در رفتار نيز تاثيرات زيادي دارد از جمله اين كه آرامش در رفتارانسان ديده مي شود و ارتباطش با خانواده و ديگران بهتر مي شود خودشناسي انسان را به سمت رفتارهاي خائفانه و شاكرانه و متواضعانه سوق مي دهد و همچنين باعث مي شود كه انسان در حالي كه به دنيا وابسته نيست در امور مادي ومعنوي تلاش به سزايي داشته باشد كه در اين تحقيق به اين موارد اشاره مي شود.