پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در جهان بيني اسلامي، انسان داراي دو بعد روحاني و جسماني است و ارضاي منطقي نياز هاي بشر در هردو بعد مورد توجه قرار گرفته است. اسلام برخورداري از رفاه و توسعه در زندگي را مطلوب دانسته و تحقق رفاه و توسعه را وسيله اي براي تحقق رشد و تكامل معنوي انسان مي داند. رفاه مطلوب قرآني مبتني بر مباني اعتقادي، اخلاقي و رفتاري است و پايبندي به اين مباني لازمه محقق شدن رفاه مطلوب است. قرآن كريم با ارايه ساز و كارهاي عملي كه برخي الزامي و برخي تشويقي مي باشد رفاه مطلوب را براي جامعه انساني ترسيم مي نمايد، و به تفاوت‌هاي تكويني آدميان كه باعث تفاوت برخورداري آنها از مواهب مادي مي شود، توجه دارد؛ و در عين حال كه داشتن معيشت متعارف و برخورداري از امكانات رفاهي را مورد تأكيد قرار مي‌دهد، انسان ها را از گرايش افراطي به رفاه و دلبستگي به مال و ثروت بر حذر مي دارد. قرآن در ارايه راهكارهاي تحقق رفاه مطلوب با دو اصل تكافل عمومي و توازن اجتماعي پيش مي رود و با بيان برنامه هاي عملي، اولاً حق همه افراد جامعه مي داند تا از زندگي در حد كفاف برخوردار باشند(رفاه عمومي)و ثانيا براي ثروتمندان وظايفي همچون انفاق، پرداخت زكات، خمس، وصيت، نذر، قرض و وقف را بر مي شمرد و براي حكومت اسلامي نيز دستوراتي چون تأمين محرومان و مستضعفان، توسعه رفاه وعمران، فراهم كردن زمينه براي توسعه معنويات، برقراري عدالت در زمينه‌هاي مختلف و برقراري تعادل و توازن در معاملات تجاري را گوشزد مي‌نمايد. حمايت ها و راهكارهاي ذكر شده در قرآن منطبق با فطرت انساني و در صدد رفع نيازهاي اساسي اوست و ره آورد آن رسيدن انسان به كمال است.