پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

دنيا طلبي، از آثار قوه ي شهوت است و انسان را به هر گناهي وا مي دارد. دنيا در روايات از سويي به فريبندگي و ناپايداري، بي ارزش و ملعون بودن، توصيف و خواب و خيال و خيال و زندان مؤمن ناميده شده و از سويي ديگر به عنوان ياور انسان براي آخرت، سراي صدق و عافيت و دار بي نيازي معرفي شده است و انسان به تلاش براي به دست آوردن و حفظ آن مأموريت يافته است؛ چرا كه عالِم دنيا، مهد تربيت نفوس قدسي، سراي كسب مقامات عالي و مزرعه ي آخرت است. بنابراين، معلوم مي شود امور دنيوي همان طور كه مي تواند انسان را از خدا دور و در زندان گرفتار كند، مي توانند موجب تقرّب به خدا باشند. علاقه به دنيا، همچون بسياري از علايق و تمايلات انساني، فطري است نه اكتسابي و آن چه فطري است قطعا ممدوح و مطلوب است. استفاده از دنيا و بهره وري از ان در حدّ معقول، متفاوت است با غرق شدن و غوطه خوردن در آن . آيات قرآني كه به توصيف آسمان و زمين پرداخته، خود گواه اين معناست كه دنيا در نظر خداوند و قرآن، بهترين و زيباترين نظام ممكن است. اگر انسان به دنيا به عنوان يك فرصت استثنايي شدن بنگرد، در آن حالت چون از هدف خلقت خود و هستي غافل نيست، دنيا بهترين ابزار براي شدن هاي كمالي و دست يابي به مظهريت ربوبيّت و خلافت الهي از طريق متاله شدن مي باشد؛ اما اگر انسان به دنيا به عنوان تمام هدف بنگرد و زينت هاي دنيا را زينت هاي را زينت هاي خويش بشمارد و به آن دلبسته شود، در اين صورت است كه دنيا بدترين حالت را نسبت به انسان پيدا مي كند. در اين تحقيق سعي شده با مفاهيم اصلي دنياي پسنديده و راه هاي رسيدن به آن از ديدگاه آيات قرآن كريم و روايات اسلامي آشنا شده و دنيايي را ترسيم كنيم كه بتواند زير بناي آخرتي باشد كه در آن انسان به فوز عظيم برسد. چنين دنيايي نه تنها مذموم نيست بلكه از آنجا كه تمامي امور براي حصول به چنين نتيجه اي در آن يافت مي شود بسيار ممدوح و پسنديده است.