پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

ميل به خودآرايي و خودنمايي يك امر فطري است؛ كه در همه ي انسانها و در همه اعصار تاريخ وجود داشته و امروزه از جمله مباحث مبتلابه است. در شريعت اسلام نيز علاوه بر تاكيد به اين امر، براي آن حدود و ثغوري را معين نموده است. پايان نامه حاضر با عنوان « تبيين فقهي خودآرايي و خودنمايي از منظر اماميه» بر اساس مستندات و متون فقهي تدوين گرديده؛ و از مهمترين يافته هاي اين مطالعه مي توان عنوان نمود؛ كه شخص خودآرا با آرايش ، پوشيدن لباس هاي آراسته و زيورآلات و همچنين استعمال بوي خوش به قصد آراسته شدن و زيبا شدن به خودآرايي مي پردازد. اما شخص خودنما علاوه بر خودنمايي ظاهري كه اعم از آرايش، پوشيدن لباس هاي رنگارنگ و... ، به خودنمايي در گفتار و رفتار، به قصد ديده شدن و انگشت نما شدن مي پردازد؛ كه گاهي به صورت آراسته و زيبا و گاهي به صورت ژوليده و نازيبا خودنمايي مي كند. از همين رو بنابر نظر فقهاي اماميه، خودآرايي و خودنمايي با توجه به رابطه ناظر و منظور(محرم و نامحرم)، زمان(حداد و غير حداد) و كيفيت خودآرايي و خودنمايي(خودآرايي فردي،لباس شهرت، تبرج و...) به دو قسم مطلوب و نا مطلوب تقسيم مي گردد. و يكي از احكام خمسه بر آن جاري مي شود.