پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

دعا قرب به ذات مقدس پروردگار را پديد مي آورد و نيروي ايمان و روح فداكاري در راه حق را در انسان بيدار مي‌كند و لذت گفتگو با خدا را به او مي چشاند. دعا داراي اركاني است كه شخص دعاكننده بايد به آن توجه نمايد. در ميان انواع دعاها مي‌توان فهميد كه، دعاهاي ظاهري از نوع دعاي حقيقي نيست بلكه دعاي صوري و لفظي است. اگر دعاكننده شر و فساد را براي ديگران طلب كند دعا تبديل به نفرين مي‌شود كه نفرين بر مستحقان آن عبادت شمرده شده است. دعا داراي مضاميني است كه از ميان آن‌ها ستايش خداوند از ويژگي خاص برخوردار است. شرايط سخت اجتماعي در زمان پيامبر باعث شده تا آيات دعايي بيشتر از سوي خداوند نازل گردد همين طور اين شرايط در ميان قوم يهود نيز موجب شده براي رهايي از آن دست به دعا بردارند. يكي از كتابهاي مشهور عهد عتيق يهوديان كتاب مزامير داوود است كه شامل 150 قطعه دعاست. يكي از عمده ترين اختلافات بين دعاها قرآن و مزامير اين است كه دعاها و نيايش‌هاي قرآن از سوي خداوند ولي به اعتقاد ما نيايش‌هاي مزامير از سوي انسان‌هاست. همچنين زبان نيايش‌هاي مزامير شعر و نظم است در حالي كه زبان قرآن از نظر سبك و شيوه سخن، ساختار و روش ممتازي دارد كه دلالت مي¬كند به اراده الهي سامان يافته است. هر چند كتاب مزامير قرن‌ها قبل از قرآن تدوين شده ولي ما شاهد تشابهاتي در آيات اين دو كتاب هستيم. در اين پايان نامه پيرامون دعاهاي قرآن و مزامير حضرت داوود (عليه السلام) مقايسه‌اي صورت گرفته است كه بعد از بررسي تشابهات و اختلافات مي‌توان برتري دعاهاي قرآن كريم بر مزامير حضرت داوود (عليه السلام) را بدست آورد. واژگان كليدي: دعا، مزامير، قرآن، داوود، مقايسه، عهدين