پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

عدالت يكي از شرايط لازم براي احراز منصب مهم قضاوت است. از آنجا كه تعيين شرط عدالت در قاضي برگرفته از فقه اماميه بوده است و در نتيجه مفهوم عدالت هماني است كه در فقه مورد نظر مي باشد و با عنايت به اين كه منصب قضاوت از حساس ترين منصب هاي اجتماعي است و نقش دادرس و عدالت وي در تحقق دادرسي عادلانه و عدالت قضائي اساسي و غير قابل انكار مي باشد ، از اين رو در اين نوشتار تحقيقي در صدد آن هستيم تا به بررسي تطبيقي عدالت قاضي در فقه اسلامي ( فقه شيعي ،فقه سني ) بپردازيم. دانشوران فقه و حقوق اسلامي اعم از فقهاي اماميه و سني تعريف هاي از عدالت شرعي يا فقهي ارائه كرده اند كه غالبا اختلاف عمده چنداني با يكديگر ندارند. نقطه اشتراك تعريف هاي مختلف ارائه شده عدم ارتكاب گناه و جرم است ، عدم ارتكاب گناه كبيره و همچنين اصرار نداشتن بر ارتكاب گناهان كوچك ( يا تكرار نكردن گناهان كوچك ) است. پيش فرض اين پژوهش بر اين مبنا مي¬باشد براي بررسي عدالت قاضي تفاوت هايي وجود دارد كه مي تواند در حوزه هاي فقه اسلامي ( مذاهب پنج گانه ) آن را جست و جو كرد.