پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

پديده بازيگري در جامعه امروزي از منزلت رفيعي برخوردار است. به همين دليل فقه اسلامي به‌عنوان يك مكتب زنده و عملي نمي‌تواند نسبت به اين پديده مهم ساكت باشد. با توجه به كاربرد وسيع هنرهاي نمايشي ازجمله تلويزيون، سينما و تئاتر در امور فرهنگي، اجتماعي و تبليغي اهميت مطرح كردن اين موضوع را در فقه توجيه مي‌كند. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي‌دهد كه: نگاه عادي به نامحرم جايز و نگاه آلوده به شهوت و ريبه حرام است و بازيگر در حين ايفاي نقش خود بايد از نگاه آلوده خودداري كند. شنيدن صداي عادي نامحرم بدون اشكال و شنيدن صداي محرك و مهيج داراي اشكال است. درصورتي‌كه بازيگر صدا خود را نازك كند و باعث تحريك شود حكم حرمت نيز شامل آن مي‌شود. حرمت پوشيدن لباس جنس مخالف به خاطر پست و خوار شمردن جنسيت خود است، در لباس شهرت به دليل مشهور و انگشت‌نما شدن است كه اين دو لباس در شغل بازيگري صدق نمي‌كند. لباس محرك به دليل مهيج بودن براي جنس مخالف حرمت دارد. گريم درصورتي‌كه موجب فعل حرامي نشود اشكال ندارد. تماس بدني و مصافحه از روي پارچه اشكال ندارد. خلوت در شغل بازيگري معنا ندارد. رقص و شوخي با نامحرم حرام است و بازيگران مي‌توانند با توجه به نتايج حاصل از اين تحقيق به‌گونه‌اي عمل كنند كه علاوه بر رعايت وظايف ديني خود به انتقال مفاهيم اسلامي از طريق رسانه و فرهنگ‌سازي اسلامي در جامعه هم بپردازند.