پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

انسان موجودي اجتماعي است كه براي برآوردن نيازهايش مجبور به برقراري ارتباط با ديگران است. همسايه موثرترين ارتباط بعد از خانواده و نزديكترين محيط تربيت و تاثير بر انسان از حيث مكاني است كه مي‌تواند آرامش روحي و رواني و حتي مالي و جاني را به ارمغان بياورد و زمينه هاي تعالي و رشد فردي و اجتماعي فرد را فراهم آورد. موضوع همسايه و همسايگي همواره از مباحث مهم مورد توجه انذيشمندان اجتماعي و علماي علم اخلاق بوده است. توجه اسلام به اين مهم متضمن فوائد بسيار ي است، ازجمله: سبب وسعت ديد در حيات فردى و اجتماعى مي‌گردد كه اين باعث نيرومندتر شدن عواطف و نگرشهاي ديني مانند تقويت ايمان مي‌شود. پيامبر صلوات الله عليه فرمودند: با همسايه ات به خوبي مجاورت كن تا مومن باشي. اين نوع همدلي در اسلام تا آنجا توسعه دارد كه پيامبر بزرگوار اسلام، كسي را كه خود، سير بخوابد و همسايه-اش گرسنه باشد، مؤمن نمي‌داند. از منظر اسلام، همسايه ها مي توانند از عالي ترين وجوه روابط از قبيل رفاقت و مهرباني و احسان و مساوات و ... برخوردار باشند. اين روابط كه در شكل حقوق و وظايف اخلاقي ترسيم شده اند آثار مفيدي براي فرد و جامعه خواهد داشت. و همچنين سوء روابط پيامدهاي ناگواري در پي خواهد داشت. در نوشتار حاضر نخست به اجمال، سبك زندگي مورد بررسي قرار گرفته و سپس آموزه هاي ديني متناسب با موضوع بررسي و با استخراج مفاهيم و شاخصه هاي ارتباط با همسايه و آثار حسن و سوء اين ارتباط گامي در راستاي ترسيم سبك روابط همسايگي بر اساس ديدگاه اسلام برداشته شود.