پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده حكومت ديني، امري است كه تمام قوانين و مقررات اجرايي آن برگرفته از احكام ديني به پشتوانه حكم الهي است. ضرورت آن به حكم عقل و فطرت ثابت است. در واقع مي توان پايه و اساس زندگي سعادتمند بشريت را بر آن بنا نهاد. چون در اختيار دين قرار مي گيرد و با ماهيت و رسالت الهي، بشريت را به انجام برنامه سعادتبخش مطابق با فطرت ياري مي نمايد. تمام اديان بزرگ الهي براي رسيدن به اهداف متعالي خود اگر شرايط تشكيل حكومت را داشتند، اقدام مي نمودند. چنانكه با بررسي مباني حكومتي در يهوديت و بررسي مستندات كتب عهد عتيق و مطالعه زندگاني پيامبران بني اسرائيل، بخصوص موعود باوريشان در انديشه آينده گرايي و نجات بخشي، تصويري از حكومت الهي ارائه مي نمايد. در مسيحيت اصيل، حضرت عيسي عليه السلام با روحيه اي ضد اسكتباري و عدالت خواه قيام نمود، ولي ديري نپائيد آموزه هاي حضرت را تحريف كردند، و با قدرت گرفتن كليسا اخلاق و تعاليم عيسي عليه السّلام رخت بست و تبديل به جرثومه فساد گشتند، اين امر موجب گرديد نهضت اصلاح طلبانه، فرآيند جدايي سياست از كليسا را رقم زند. علاوه بر آن ايجاد تحوّلات در عصر روشنگري تفكر سكولاريسم با مباني اومانيسم و ليبراليسم و دموكراسي و ... جان گرفت. اما در دين مبين اسلام، رابطه دين و سياست پيوندي ناگسستني دارد، حاكميت آن مشروعيت خود را از جانب خداوند بصورت مستقيم يا غيرمستقيم كسب مي نمايد. با مكانيزم مشاركت سياسي بر شاخصه هاي مسئوليت همگاني و مشورت و ... با كمك مردم، براي رسيدن به اهداف بلند حكومت ديني تلاش مي كنند، تا زمينه ظهور منجي عالم بشريت، براي محقق شدن والاترين و متعالي ترين شكل حكومت ديني و جهاني صورت پذيرد. واژگان كليدي: دين، حكومت، حكومت ديني،سكولاريسم، دموكراسي،يهوديت، مسيحيت، اسلام