پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

سقط كردن جنين در معناي لغوي به «بچه انداختن يا بچه افكندن پيش از ‏زمان» يا «بچه ناتمام از شكم افتاده» اطلاق مي شود؛ و اين مسأله يكي از موضوعاتي كه در جوامع مختلف از جمله در كشور ما كثرت ابتلا دارد، به همين دليل در كشورهاي مختلف، متناسب با نوع ديدگاه مكاتب عقيدتي آن ها، قوانين متفاوتي در مورد سقط جنين وضع گرديده است. از ديدگاه فقهاي اماميه، جنين موجودي محترم است و سقط آن، به جز در مواردي كه به عنوان ثانوي، مجاز شناخته شده است، در هر مرحله اي كه باشد، حرام و نامشروع است. از نظر فقهاي اماميه، حيات جنيني دو مرحله اساسي دارد: از ابتداي انعقاد نطفه تا زمان دميده شدن روح و از زمان دميده شدن روح، تا زمان تولد؛ در مرحله اول به دليل اين كه جنين داراي حيات نباتي است و انسان بالفعل نيست، قتل نفس محسوب نمي شود؛ اما به دلايل متعدد ديگري، سقط آن حرام و نامشروع است. در مرحله دوم كه روح دميده مي شود، جنين، انساني همانند ساير انسان هاست و قتل انسان، به دلايل متعدد، حرام است. در اين پژوهش با رجوع به كتب فقهي و روايي به بررسي ادله فقهي حرمت سقط جنين در مراحل مختلف جنيني پرداخته شده و عناوين ثانويه اي كه مي تواند در مواردي همچون بيماري مادر، ناهنجاري هاي جنين و... موجب حكم به جواز سقط شود نيز مورد بحث و بررسي قرار گرفته اند،و در پايان احكام ثانوي، استفتائات مراجع عظام بيان شده است. روشي كه براي گردآوري مطالب استفاده شده است روش كتابخانه اي است كه از شيوه توصيفي و تحليلي بهره برده شده است.