پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده بزرگترين مسئوليت انبيا از جمله نبي مكرّم اسلام(صلي الله عليه و آله)، دعوت به توحيد و خداپرستي بود و مشركان و بت پرستان، اولين و بزرگترين مانع بسط توحيد و رشد معارف آسماني بودند. اين پايان نامه با عنوان اعتقادات مشركان عصر نزول در قرآن كريم، در صدد است با روش تاريخي به اين پرسش پاسخ دهد كه عقايد مشركان عصر نزول از منظر قرآن كريم چه مي باشد؟ عمده اعتقاد مشركان عصر نزول، شرك آن ها در زمينه ربوبيت و شرك در عبادت بود. آن ها قبول داشتند كه جهان را خدا آفريده ولي مي گفتند تدبير اجزاي آن به ارباب جداگانه واگذار شده و هر يك بخشي را اداره ميكند. قرآن كريم به شرك آن ها در زمينه هاي الوهيت، رزاقيت، شفاعت، ولايت الهي و ... نيز اشاره كرده است. همچنين نام برخي از بت هاي مشركان مانند لات، عزي، منات و معبودهايي چون جن و ملائكه، جبت و طاغوت كه مورد پرستش مشركان بودند، در قرآن ذكر شده است. مشركان عصر نزول به معاد و زنده شدن دوباره، اعتقادي نداشتند. عمده دليل آن ها، استبعادشان نسبت به مسئله زنده شدن مردگان بود كه باعث انكارشان مي شد. همچنين اين پايان نامه به مهم ترين عبادات مشركان عصر نزول نيز پرداخته و حج، نماز و روزه آنان را از منظر قرآن كريم بررسي كرده است. اين پژوهش با هدف مرزبندي شرك و توحيد و شناسايي زمينه هاي شرك و بت پرستي براي رهايي از آن ها در همه زمينه ها گردآوري شده است. واژگان كليدي: شرك – عصر نزول - اصنام – اوثان – انصاب - جبت – طاغوت.